Od paru miesiecy brakuje mi czasu aby usiasc i przeczytac w koncu Paulo Coelho "Zahir". Czytam malymi krokami i coraz czesciej mam wrazenie, ze wlasnie tak mialo byc. Za kazdym razem jak w koncu do niej siade i zaczne czytac, znajduje jakis fragment idealnie pasujacy do tego, z czym obecnie sie zmagam.
***
"We could spend the rest of our life saying that we love such a person or thing, when the truth is that we are merely suffering because instead of accepting love's strength, we are trying to diminish it so that it fits the world in which we imagine we live."
***
Dlaczego zamiast cieszyc sie tym, co mamy, martwimy sie o to, czego nie mamy? Dlaczego zamiast zaakceptowac to co posiadamy, ciagle narzekamy? Dlaczego ciagle usilujemy zmienic kazdego kto nie pasuje do naszej rzeczywistosci?